A miña avoa e as súas amigas adoitaban xogar na porta da casa, pero sempre tiñan unha pequena lideira. Nos estómagos tiñan un furadiño que non lles deixaba enredear a gusto. Como eran xente ben creativa, decidiron argallar un plan para loitar contra aquel molesto furado. Tiñan que imaxinar ben forte as larpeiradas máis suculentas do mundo, dese xeito o furadiño facíase cada vez máis pequeno. 

Se queredes descubrir o plan da miña avoa e as súas amigas, abride a boca e as orellas que comezan os contos da fartura.